mediamiek_03 ontmoeting met mijn hoofdgids

Irene mijn hoofdgids
de eerste cursusdag vertel ik dat ik sinds zeven jaren geen contact heb met mijn zoon en mijn dochter. 'ik voel er niets bij’, zeg ik. ‘als jij het zegt’, zegt Bert (BACK), medium en cursusleider en hij kijkt me bedenkelijk aan.

Versneld door een proces gaan vereist actie. tussen de cursusdagen zitten vier weken. Vier weken hard werken aan en met mezelf en vóór mezelf. ‘Hoe zit het met mijn hart chakra’, vraag ik voelend tijdens de meditaties. En ik huil en ik huil en ik huil. nu draag ik het medaillon met mijn kinderen erin en de Heilig Hart van Jezusmedaille erbij. Op een ochtend, tussen waken en slapen in, word mij mijn sieradendoosje getoond. Ik open het, zie de medaille die ik óf bij mijn geboorte óf bij mijn eerste communie heb gekregen. En ik weet dat dit de inhoud is van de boodschap. ik hang de medaille bij het medaillon aan mijn ketting.niet nodig de video opnamen van de meditaties terug te zien. Ik wéét wat er gebeurt. zelf ben ik mijn liefste aardigste geduldigste vriendin. Die goed kan luisteren.

De meditaties leiden tot inspiratie. Ik schilder, met rabarberbladeren, maak kleding, fotografeer, wandel, geniet van de natuur. Film koolmeesjes die jonkies hebben, neem vogelgeluiden op. En praat weer, met mensen.
De cursusdagen zijn op zondag. Ik heb een treinabonnement genomen, vertrek bijtijds van huis en wandel in Breda van het station naar de cursuslocatie, ongeveer 3,5 km. na de cursus loop ik terug naar het station.

De eerste dag ontmoet ik op de heenreis een jonge jongen met een videocamera in de hand. Mijn eigen camera zit in mijn tas. Hij is onderweg naar een meeting in Utrecht. Allemaal vloggers. ik nodig hem uit iets over zichzelf te vertellen en zet het filmpje mijn YouTube kanaal.

Naast me staat een poezenbeker verse munt thee. En een brandend wierook stokje. Vliegen hebben er een hekel aan.
de tweede cursusdag. Emotioneel heb ik zo goed opgeruimd dat het Bert opvalt. Een medium ziet alles!!

Op de heenreis naar Breda is het op het perron in Oss druk. De trein loopt bomvol. En dat op zondagochtend om 9.00 uur. Volwassenen, kinderen. Naast me neemt een meisje plaats, midden 20, rugzak, luidsprekertje in haar linkeroor. Komt goed uit want ik zit rechts, aan het raam. Brand nieuwsgierig ben ik. Van waar die drukte. ‘Weet jíj waar die mensen naar toe gaan’, vraag ik het meisje. ‘het is Max Verstappen dag in Zandvoort’.

Ik ben in een kletsbui. heeft iemand geen zin om terug te kletsen dan merk ik dat snel genoeg en hou ik mijn mond. Ik heb mazzel. Ze vertelt dat ze onderweg is naar Barcelona. Vierdaagse reis, vliegen vanaf Rotterdam. In haar eentje. Onbeschaamd vraag ik haar het hemd van het lijf. Ik ben gewoon belangstellend nieuwsgierig!! Ik vind haar dapper. Herken mezelf in haar. ‘deze zomer ga ik naar Afrika’, vertelt ze, ‘vrijwilligerswerk doen. Daar waar mijn moeder is geweest’. Haar moeder overleed vijf jaar eerder. ’ik wil meer te weten komen over mijn moeder die ontwikkelingshulp heeft gedaan’. ‘Was het contact met je moeder niet goed’, vraag ik. Ik besef dat haar moeder aanwezig is en ons naast elkaar heeft gezet. Zo werkt het in de spirituele wereld.

Hoe het gesprek exact verliep herinner ik me niet. Wel dat ze veel vragen heeft. ‘Praat met je moeder’, zeg ik. Ze zal je antwoorden. ‘maak contact met haar door aan haar te denken of kijk naar haar foto. Praat met haar. Je zult de antwoorden vinden in jezelf. Je kent je moeder immers’.
Aan het eind van de tweede cursusdag maak ik kennis met Irene, mijn hoofdgids. Irene staat voor vrede. Vrede in mijzelf. Het afgelopen jaar ben ik naar de kennismaking met Irene toegegroeid. Ik ga in meditatie en raak snel in trance. Irene neemt bezit van me. een kracht zo groot dat zou er een gewicht van 500 kg voor me hebben gelegen ik het zou hebben kunnen tillen.

Kennismaking met Irene heeft indruk op me gemaakt. Het heeft mijn paradigma veranderd. Irene is mijn hoofdgids. De Gids vanaf de eerste incarnatie hier op aarde en alle andere reïncarnaties. Ik begrijp mijn leven nu.