Hartvormig rabarberbladeren
Na de AGA-cooker met kolen
te hebben bijgevuld nestel ik me opnieuw in mijn koeienvel.
Irene heeft al een paar keer
aangemoedigd te gaan schrijven. In eerste instantie neemm ik haar lezend waar. Een
in habijt gehulde vrouwelijk persoon, doek over het hoofd als op een icoon. gezicht
over het boek gebogen. Diagonaal rechts van mij zittend. Ik kan haar gezicht
niet zien. Irene is geen prater. Ze is mijn moeder uit het universum. dat weet
ik niet direct. De eerste ontmoeting met Irene, mijn hoofdgids, is op de
tweede cursusdag bij Bert.
De eerste cursusdag is kennismaking. Kennismaken is gewoon lekker veel praten. Ik heb al snel door dat ik dat heb afgeleerd. Mijn keelchakra geblokkeerd. Doe ik mijn mond wel open dan komen de woorden en de tranen. En ik maar denken dat ik het allemaal heb verwerkt. En als ik nou wist wat ‘het allemaal’ inhoudt?! Opnieuw ga ik een proces in. opnieuw afdalen naar de catacomben van mijn ziel, deze keer niet schrijvend, wel pratend.
Wanneer ik voel dat ik een proces in ga vraag ik me af: hoe kan ik dit proces versnellen. Toen ik op mijn 33ste naar de psycholoog ging nam ik de gesprekken op op cassettebandjes. Thuis luisterde ik de gesprekken terug. Ik herinner het me nog helder, nu 30 jaar later. half zittend op mijn bed met de cassetterecorder naast me en luisteren. Vooral naar mezelf, de psycholoog zei weinig.
Mijn stem horend en de inhoud belevend komt de emotie los. Ik huil en ik huil en ik huil. Na acht sessies vraag ik de psycholoog of hij denkt dat het misschien ooit beter met mij zal gaan. Hij betwijfelt het. Ik besluit te stoppen met hem te bezoeken. Ik kwam tot de conclusie dat ik omgang moest vinden, privé, met mensen die ik durf vertrouwen, positief ingesteld, tegen wie ik durf te praten.
Aan het eind van de eerste cursusdag bij Bert krijgen we voor thuis een meditatieoefening: 'concentreer je op je linkervoetzool en stel je voor dat er wortels uit groeien de bodem/aarde in, vervolgens de rechtervoetzool'.
Je hoeft maar even tegen me te zeggen ‘stel je voor dat…’ en hoppa!!!... ik zit in die wereld. Thuis doe ik de aangereikte oefeningen en zette de videocamera op me. De afsluitende oefening voor bescherming is mezelf plaatsen in een transparante lichtgevende koepel die geen negatieve energie binnen laat.
aarde en aarden
mijn voeten volgen het pad
opent de wereld
Elke dag doe ik de meditaties zoals hiervoor beschreven, bijna elke dag neem ik het op op video. Ik praat wat ik beleef. Ik raak geïnspireerd tot het maken van een schilderij met zelfgemaakte olieverf en loop er met blote voeten overheen. Ik pluk mijn eigen rabarber en ontdek dat de bladeren hartvormig zijn.
klik op het filmpje over hoe het schilderij tot stand komt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten